De ME gaat nieuwe busjes bestellen, las ik in de krant. Witte. Want dat tirannieke, agressie opwekkende en repressieve donkerblauw kan natuurlijk echt niet meer. Die gillende krakers, brandende barricaden, naar beneden zeilende dakpannen en tranende rookbommen tussen ontstelde Koningshuis-fans zijn zó jaren tachtig. En van hysterische hooligans, platgedrukte lichamen, tatoeages van buldogs op kwabbige ruggen en stadsnamen die door nummers worden ingeruild hebben we inmiddels ook schoon genoeg.

De provo’s wisten het in 1965 al: wit is de kleur van de onschuld, de vrede, de saamhorigheid. Tuurlijk, de verbeelding is niet voor iedereen weggelegd. Het Witte Fietsenplan had zijn zwakke punten, tegen notoire fietsendieven is geen kruid gewassen. Rotte appels blijf je altijd houden. Maar het idee was goed! Als die vervloekte regenten nu maar eens mee wilden werken en wat groter durfden te denken.

En dat doen ze nu eindelijk. De Nationale Politie heeft het begrepen. Wit gaan de busjes worden, een keuze waarover volgens de politiewoordvoerder goed is nagedacht. De mannen en vrouwen met de knuppels staan er ook helemaal achter. Volgens het AD zijn er agenten die hopen dat de witte kleur ‘een rustgevende werking heeft op hooligans’. Luud Schimmelpennink kan tevreden zijn.

Maar, als ik zo vrij mag zijn, toch een kleine tip. De nieuwe ME-busjes worden niet smetteloos wit, maar krijgen oranje en blauwe strepen op de zijkant, net als gewone politiewagens. Een begrijpelijk compromis, want alleen wit is ook maar zo wit. Een speels accent hier en daar kan geen kwaad, het oog wil ook wat, trots op je kleuren mag je zijn. Maar waarom dan niet nét een stapje verder gaan? Verander het oranje bijvoorbeeld door rood, zet de strepen verticaal in plaats van diagonaal, en in Tilburg, thuisstad van de Tricolores, zullen ze in hun handjes klappen van blijdschap. Leef’ hoezee voor Willem II (en de ME)!

En als we dan toch bezig zijn: schilder de dienstdoende busjes in Arnhem zwart en geel, die in Almelo zwart en wit, en geef ze in Amsterdam een vette rooie godenstreep. Achttien verschillende patronen, voor elke eredivisieclub één, zoveel moeite kan dat toch niet zijn? En, lieve ME-ers, als jullie écht willen laten zien dat jullie het menen, smijt die schilden en wapenstokken dan tegen een cornervlag en serveer in plaats van klappen ijskoude traytjes frisgetapt bier. Rustgevende werking verzekerd. Charge!