Het is al een hele tijd onheilspellend stil aan het tafeltje naast me, waar een man en een vrouw in ijltempo twee kommen tomatensoep hebben leeggelepeld. Dan zegt de man in een dikbuikig, boers en Oost-Brabants accent: ‘Ricciardo gaat weg.’
‘Wablief?’
‘Ricciardo.’
‘Oh’, zegt de vrouw. ‘Echt.’

Een minuut zwijgt ze. Dan vraagt ze: ‘En waar gaat ie naartoe?’
‘Wie?’
‘Ricciardio.’
‘Naar Renault, verdomme.’

De man stapelt de lege soepkommen op elkaar, legt zijn lepel horizontaal boven zijn bord en kijkt ongeduldig in de richting van de keuken. ‘Zouden ze het wel door hebben gekregen?’

Enkele minuten later verschijnt de serveerster. De man leunt achterover in zijn stoel en vraagt bars: ‘Hebben jullie ’t wel doorgekregen?’
‘Ja hoor’, antwoordt het meisje monter, ‘zeker. Maar ik dacht: ik wacht even tot jullie klaar zijn met jullie voorgerecht.’
‘Ah’, zegt de man. ‘Ik dacht al.’

De vrouw pakt haar telefoon en leest één voor één de weersvoorspellingen van de komende zes dagen voor. Enkele van de voorspellingen voorziet de man van commentaar.
‘Zo’, zegt hij. ‘Hm, heet!’

De serveerster brengt het hoofdgerecht en het stel eet verder in stilte. Als ze halverwege zijn, kijkt de man op van zijn bord.
‘Ik vind het jammer’, zegt hij.
‘Wat?’
‘Van Ricciardo.’
Zijn vrouw spuugt een blaadje basilicum uit en kijkt over de man heen naar het strand.
‘Echt jammer’, zucht de man. Het klinkt minder verdrietig dan hij het volgens mij bedoelt.

De serveerster komt de lege borden afruimen en vraagt of alles naar wens is geweest.
‘Nou’, zegt de man, ‘jullie kok heeft het gemaakt. Dus die zal het wel weten.’
Verbaasd kijkt het meisje hem aan. ‘Ehh, ja… maar we hopen natuurlijk dat u het óók lekker vond.’

‘Nou’, zegt de man, ‘als je het zo vraagt. Eigenlijk smaakte het nergens naar. Er zitten zó veel dingen in, en toch heeft het zó weinig smaak.’
‘Héél weinig’, beaamt de vrouw.
‘Oh’, schrikt het meisje. ‘Dat is natuurlijk niet de bedoeling. Ik zal het doorgeven.’
‘Doe dat maar niet’, zegt de man. ‘Hij zal heus wel weten wat ie doet. Maar ik vind het knap. Zó veel ingrediënten. En zó weinig smaak.’

‘Zelf vind ik deze pasta altijd erg lekker’, probeert het meisje de situatie te redden. ‘Maar ik kook zelf nooit. Misschien daarom, haha.’
‘Het is dat je het vroeg hoor’, zegt de man. ‘Anders hadden we niks gezegd.’
‘Wat vervelend’, verontschuldigt het meisje zich nog eens. ‘Wilt u onze nagerechten nog even zien?’
‘Doe maar afrekenen’, zegt de man en schuift zijn stoel naar achteren, ten teken dat ze vertrekken.

‘Ik vind het knap’, verzucht hij nogmaals, minder boos dan hij volgens mij zelf zou willen. ‘Zó veel ingrediënten. En dan zó weinig smaak.’

‘Zoals het leven’, denkt de vrouw bij zichzelf, terwijl ze achter haar man een glimp probeert op te vangen van de bloedrode, ondergaande zon.