Het goede voorbeeld
column | door Koen-Machiel van de Wetering
Ik voel me rusteloos vandaag. Opgejaagd, ontevreden, druk in mijn hoofd. En als ik me zo voel, is mij coachend toegefluisterd, dan moet ik proberen mijn aandacht terug te brengen naar m’n lichaam. Dus:
- Voetjes stevig op de grond.
- Diep in-, diep uitademen. Rustig… voel hoe de lucht naar binnen stroomt.
- Rechtop zitten, geconcentreerd. Billen op de stoel, handen in de schoot.
- Laten zijn wat er is. En, als het even kan, dat meteen weer loslaten.
Stressconsultants voorspellen dat ik me dan na een tijdje vanzelf rustiger ga voelen. Als ik er dus voor kies een oefening te doen, als ik eerst rustig genoeg word in mijn hoofd om te beseffen dat die oefening goed voor me is.
Een vriend van me heeft geen stressconsultant nodig. Hij heeft een Azawakh. En omdat hij een Azawakh heeft, komt hij elke dag buiten. Dat doet een hond met je: hij zet WANDELEN met hoofdletters in je agenda. Elke dag. Het liefst natuurlijk in een hondvriendelijke omgeving, een bos of zo. En als mijn vriend daar dan rondloopt, dan wordt hij rustig als hij een boom ziet.
Kijk, zegt hij, die boom staat daar mooi te staan, zich van geen kwaad bewust. En dat is inderdaad een rustgevende gedachte. Een boom hoeft niks van je, vraagt je niks, valt je niet lastig. Hij wil geen functioneringsgesprek met je voeren, hoeft je niks te verkopen, uit geen kritiek, vindt niet dat je eigenlijk iemand anders zou moeten zijn. Hij wil geen afspraak met je maken, en ook geen indruk, waarom zou hij, het verandert niets. Hij staat daar gewoon. Stevig in de grond, met rechte rug en zijn kruin hoog in de lucht.
Serene boom, was ik maar zoals jij! Dan hoefde ik niet het bos in om tot rust te komen, maar was ik daar al. Dan haalde ik gewoon diep adem en wachtte rustig af wie bij me langs zou komen. Op sommige dagen zou ik niemand zien, op andere dagen een heleboel mensen. Het maakt me niet uit. Als een wandelaar me aankijkt, glimlach ik. Als een kind tegen me aan wil zitten, laat ik dat toe. En als een vormgever een foto van me wil maken, dan poseer ik beleefd. Ja hoor, vreemde tweevoeter, doe wat je wil, neem je tijd. En als je niet tevreden bent met je plaatje, kom dan gerust nog een keer terug. Morgen ben ik er ook. Ik ga nergens heen. Ik sta hier best.
Deze blog is geïnspireerd op het boekje BOMEN van Roelant Meijer, uit de serie De verte voorbij.